“Bedenin yükünü ayaklar taşır,ruhun yükünü ise yürekler…”
Kuru topraklarda yeşermiş bir gül,
Mezopotamya’nın kucağında,
Medeniyetlerin seyr-i seyranlık ovalarında,
Göklerden turnalar selamlar,
Ardından peyderpey açılır kapılar,
Merhametli,hüzünlü yüreklere gider bu yol,
Yas tutmuş acı maziye,
Taştan yapılmış evlere,
Uçsuz bucaksız,dağlık,taşlık,ovalara,
Çaresiz bakışlar,
kederli tebessümler ile doldur,
Yıkılmak üzere hüzün yayan yerler,
Küçük yerlerde,büyük feryatlar atar,
Yaşanmışlıklar okşar yürekleri,
Atiye kadar uzar,
Düşlere şiirler serpilir,
Acı acı anlatılan anılar,
yanık sesle söylenen ezgiler
yankılanır semalar da,
Matem tutmuş insanlar,
Acımasız geçen zaman da,
Bütün olmazlara inatla,
Bir gül misali tutunurlar kuru toprağa,
Umutlar yeşerir,
Paslı yüreğin dirilişi ile…