Orta Asya bozkırlarında gezide bulunan bir batılı gezgin orada düşüp ölümle pençeleşen bir at’ı görür ve yanında da sahibi bir bilge kadını.  Gezgin at’ın ölmemesi için uğraşmaya başlar koşturur fakat at ölümlü bir halde. At’ın sahibi bilge kadın gezgin'e şunu söyler;  “At’ı bırak artık o ölümlü ve sende  Hiç var olmamış gibi yaşamaya bak…” Bu bilgece öneri ve tavsiye sanki bu dünyaya hiç gelip yaşamamışız ve burada bulunmamışız gibi bir söz… “Hiç var olmamış gibi yaşamak” önermesi aslında insanın zavallılığını, perişanlığını, zayıflığını ortaya koymaktadır.   Ulvi yüce bir yaratıcı karşısında biz bir damla su bile değiliz ve bu döngü içerisinde ilahi kudretin takdir ettiği şeyleri bizim engelleme çabamız, çabalamamız boşuna olduğu da bu söz ile ortaya çıkmaktadır. Bizlerden daha fazla merhamet sahibi olan yüce bir yaratıcı vardır bunuda unutmamak gerekir…. Bir annenin şefkatinden daha şefkatlidir küçük bebeğe Allahu Teala… “Hiç var olmamış gibi yaşamak önermesi” yani sen bu tabiat ortamında hiç bulunmamış, hiç yaşamamış gibi hareket et öyle yaşa…. Müdahale etme tabiata sadece seyret, izle… “Hiç var olmamış gibi yaşamak” önermesi ile atalarımız yaşadılar sorunlarına, sorularına  bu şekilde cevap buldular, şehirlerini bu felsefeye göre imar ettiler, yaşamlarını buna göre tanzim ettiler…… Hiç var olmamış gibi yaşayıp gittiler.  Halbuki bizim içimizde bir ölümsüzlük duygusu…. Her şeye imzamızı atmak isteriz… Her şeyde biz olmak isteriz….. Halbuki modernite bunun tam tersini yapıyor her şeye hakim olmak istiyor, her şeyi kurcalıyor, her şeyi kurguluyor ve ben burada varım diyor…. Nefsi ile ilgili çalışmaları en üst mertebeye çıkarıyor, nefsine söz geçiremiyor…..Nefsi emarenin bütün taleplerini hayata geçiriyor ve çatışmada burada başlıyor.  İşte İslam medeniyeti ve batı medeniyetinin de ana çelişki noktası buradan ortaya çıkıyor…. Aslında çağımızda yaşadığımız bunalımın temel özeti de burdan okunabilir…. Halbuki, Hiç var olmamış gibi yaşamak…. Hayatın ideali olmalı…..