Bu fotoğraf Mardin’in tarihi bir anıdır. Yaşanmışlıklarının bir özetidir. 1980 darbesi sonrası Mardinli  insanımızın tek eğlencesi, şehir ile tek meşgalesi olan Mardin Spor’umuzun bir müsabaka öncesindeki karesidir.  Hafta içi işinde gücünde olan esnaf, on beş günde bir kendi sahasında oynayan takımının maçını iple çekerdi. Mardin Spor’un maçı olduğu pazar günü sabah saat 11.00’dan şehir stadyumunun önü ana baba gününe dönerdi. Bilet alan yetişkinler orada boynu bükük duran çocuklardan, birisini yanına alır ve stada girerdi. Çoğu defa çocukların alınmaması İçin kapıdaki görevli ile stada çocuk sokmak isteyen hemşerilerimiz arasında çekişme olduğu da oluyordu. Hemşerilerimizin açık trübün tarafı  tercih sebebiydi çünkü tezahüratlar burdan yapılırdı. Kapalı türübün de adı kapalı fakat dört bir tarafı açık bir yerdi. Kimler yoktu ki takımda o dönem de. Küçük Ayhan, Büyük Ayhan, Eyyüp, Selahattin, müteveffa kaleci Halit ve diğerleri. Maçın ilk yarısında kimse gol beklemezdi. İkinci yarı 60. dakikadan sonra çoşku başlardı. Açık trübündekilerin bu andan itibaren en ufak hakem hatalarına tahammülleri kalmazdı basarlardı vaveyleyi. Yediden yetmişe Mardinliler takımlarını desteklerlerdi o gün. Maç galibiyetle sona erip herkes stattan bir mutluluk İle ayrıldığında bir haftalık stres orada biterdi. O dönem Mardin Spor baba ve güçlü takımlarla oynardı. Bu sebeple mücadelesinde bir tad ve bir heyecan verirdi.  Küçük Ayhan veya Büyük Ayhan’ın gol atmadığı maç yok gibiydi. Gol atmadıkları maçta açık tribünden hırıldamalar başlardı. “ Bu hafta Ayhan’da iş yok” serzenişleri yapılırdı. Ne güzeldi o günler.  Ufak bir maç galibiyeti bile bütün bir şehri mutlu ederdi. Şimdi niye mutlu olamıyorsak? Bütün bunları beni yazmaya iten sebep rahmetli Mardin Spor eski kalecisi Halit beyin vefat haberini almam nedeniyledir.  Biz o dönem de 12/13 yaşlarında ki çocukların idolü idi rahmetli Halit. Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun kalan diğer oyunculara da sıhhat afiyet diliyorum. Ama şehir olarak eski Mardin Spor galibiyetlerine sevindiğimiz  ve bir arada birliktelik ruhunu gösterdiğimiz o dönemler gibi bir ruh halini yakalamamız gerektiğini düşünüyorum. Dileğim ve duam o dönemlerdeki  birliktelik ruhu gibi tekrar Mardin’imizin bir arada olması ve yaşamasıdır.