Allah'ım sen ne büyüksün. Pandemi döneminde bizleri  en yakınımızdan ciğerparelerimizden, ailemizden ve hatta ibadethanelerimizden ayırmıştın. Oysaki canımızı acıtan, yüreklerimizi dağlayan bu büyük depremle de bizleri birbirimize kenetlendirdin, bizleri tek canmışız gibi birbirimize bağladın. Tek yürek olduk, tek nefes olduk ve hatta depremzede kardeşlerimize yardımda birbirimizle yarışır olduk.   Malumunuz kısa bir süre önce on ilimizde sabaha doğru yaşanan iki büyük depremle birlikte civar illerde yaşayan bizlerde sallanarak korku dolu anlar yaşadık. Hepimiz sanki beşikteymişiz gibi ölümü yaşarcasına sallandık. Kimimiz çocuklarımıza sarılıp depremin durmasını beklerken, kimimiz ise milyonlar harcayarak zar zor aldığımız milyonluk evlerimizden can havliyle ardımıza bakmadan uzaklaştık. Hatta kimimiz bu korkunç sarsıntıya kalbimiz dayanmadı, kalp krizleri geçirdik.   İki büyük depremin yaşandığı bölgemizde depremin her anını iliklerimize kadar yaşadık. Bir kaç saniyelik yaşadığımız iki deprem hiç bitmeyecekmiş sandık. Birkaç dakikalık depremi bir ömür gibi yaşadık. O anların üzerinden günler geçmesine rağmen o büyük sarsıntının etkisini üzerimizden atamadık, atamıyoruz. Depremin yaşandığı andan itibaren sokaklara döküldük. Soğuktan ve korkudan, arabalarımıza binerek olduğumuz yerden uzaklaştık. İki gün arabalarımızdan inmeden belkide aynı alanda dolaştık durduk. Çoğumuz çok katlı evlerden kaçarak müstakil evler daha güvenlidir diye ya eski Mardin'e yada köyümüze akın ettik. Kimimiz de tevekkül ederek ilk geceden itibaren evimizde kaldık.   Sanırım bundan sonra da bu korkuyu uzun süre üzerimizden atacak gibi de değiliz. Bu bölgede bulunan tüm insanlar bir gün içerisinde en büyük iki sarsıntıyı yaşadı. Bunun psikolojik yanını tabi ki de bilecek değilim ama hepimizin bir bunalım içerisinde olduğumuzu biliyorum. Konuştuğum görüştüğüm herkes ilk söyledikleri şey "ÇOK SALLANDIK".    Burada beni tek teselli eden şey ülke genelinde olduğu gibi Mardin'de de herkesin yardım konusunda yarışmasıdır. Kurumlar, dernekler, sivil toplum kuruluşları, cemiyetler, esnaf herkes ama herkes elinde ne varsa kimi ayni kimi nakdi yardımlar yaparak, afet bölgesine göndermesidir. İnsanlar ellerinde ne varsa giyim, gıda temizlik malzemesi kolileyip yardım kuruluşlarına yetiştirmeye çalışıyor. Yaraların bir an önce sarılmasını istiyor.   Hayat durmuş gibi insanlar afet bölgesinden gelecek olan o güzel o mutlu haberi bekliyor. Enkaz altında kalmış insanların kurtuluşu için dualar ediliyor, hatimler indiriliyor. Neredeyse kimse uyumuyor. Oteller, restoranlar yeri olan herkes kapılarını açmış birilerini misafir etmek için adeta yarışıyor. Herkes tek yürek olmuş afet bölgesindeki acıyı yüreğinde hissediyor.   Bu dar zamanda herkesin herkese duası vardır. Konuştuğum, görüştüğüm herkes dua ediyor. Çünkü Müslümanın en büyük kalkanı duasıdır. Yaaa Rab..! bize güç kuvvet ve metanet ver.  Bizi bizden başkasına muhtaç etme. Rahmetini bizden esirgeme.