Çocuğun fiziksel ve psikolojik olarak sağlıklı gelişiminde içinde bulunduğu ailenin atmosferi belirleyici rol oynamaktadır. Freud kişiliğin 0-6 yaş arasında kazanıldığını belirtir, bu dönemde en çok anne ve baba ile iletişim halinde olup, onların davranışlarını görmektedir. Çocuklar doğduğu andan itibaren herşeyi ağlayarak isterler, bu gayet doğal bir şey çünkü çocuk hayatı ağlayarak öğrenir, böylelikle çocuk ben ağlayınca herşey istediğim gibi gelişiyor diye görmekte. Ağlayınca bir problem var anne baba problemi çözdükten sonra ödülle sonuçlandırır. İstediğine kavuşur.Sunuca baktığımızda davranış ödülle sonuçlanıyorsa çocuk o davranışı yapmaya devam edecektir. Çocuklarımız büyüdüklerinde bile ağlamayı bırakmadıklarında geçmişten kalan davranışı devam edecektir. Ağlama eşittir iletişim, burada başlamaktadır. Burada ağlama devam ettiği sürece anne baba iletişimi artıyor. Burada çocuğa ödül ceza yöntemiyle yaklaşılmalı eğer bu davranışları değiştiremezsek bunu her zaman geliştirerek farklı yöntemlerde kullanabilir, bu durumdan rahatsız aileler bir uzamana başvurduğunda göz göze gelmeyiniz diye öneride bulunuruz, anne şefkati buna müsaade etmediği için bu ağlamalar şiddetle artmaktadır.Çocuğunuzun bazı davranışlarını değiştirmek istediğinizde kendinizden başlayınız, değişim olabilmesi için ebeveynlerin değişmesi lazım. Çok mükemmel anne baba yoktur. İletişimde kopukluklar olabilir değişimler zamanla olur hemen değişim olamaz. Burada biraz sabırlı olmanız gerekir. Burada çocuğunuzu motive edecek kelimeler kullanınız. Bunu sen yapabilirsin ben sana güveniyorum gibi çocuğunuza sorumluluk yüklemeyi  yapınız, çocuk heveslendiğinde bazı şeyleri yapabilmesi içi ona bırakabilirsiniz burada bir adım geride olmanız çocuğa olumlu geri dönüş  kazandırır çocuk o davranışı öğrenmiş olur. Hep olumsuzu düşünmeden olumlu taraflarını örnek göstererek motiveyi artırabiliriz. Ebeveynlerin ihmalkarlığından dolayı çocuk bazı olumsuz davranışlar kazanır. Bağımlı anne babaları burada örnek gösterebiliriz. Çocuklar kendini yetersiz gördükleri için büyüyünce de artık hep kendilerini yetersiz hissederler. Çevrenin ve ebeveynlerin baskıcı taraflarının çok olduğunu görmekteyiz bunun sonucunda çocuk kendi başına bir şeyleri yapamayacağını öğrenir ve hep anne babaya bağlı, yönlendirmeleriyle yaşamış olur.