Büyük bir alim mâziye daldı. Bu günlere gelmesinde, başarılı olmasında kendisini etkileyen, ibret aldığı olayı hatırladı. Hatırası canlandı. Bir gün kırda gezerken bir kuyu gördü. Kuyunun ağzında mermerden oyulmuş, çember şeklinde bir bilezik vardı, kuyu ağzının büyüklüğüne göre yapılmış ve konulmuş olan bu taşa dikkatle baktı, mermer bileziğin iç tarafları, kova ipinin sürtüşmesiyle sanki oluk oluk oyulmuş ve kesilmiş gibiydi. Kovanın bağlı bulunduğu urgan, kuyu dibine her iniş ve çıkışta bu mermere sürte sürte onu aşındırmış ve nerede ise kesecek kadar derin oluklar vücuda getirmişti.  Büyük alim daha çocuk yaşta idi; fakat bu hadise ona çok tesir etmişti. Derin derin düşündü ve şöyle dedi: "Urgan gibi yumuşak bir cisim nasıl oluyor da mermer gibi en sert ve çetin bir taşı böyle kesebiliyordu? Demek ki herhangi bir işte azmetmek, çaba harcamak, sabır, sebat ve direniş göstermek başarının temeliydi. Urgan mermeri nasıl kesmiş ise, benim aklım da en zor dersleri aynı şekilde ve zaman harcayarak kesebilir.  O günden sonra onun için zor ders kalmamıştı. Büyük sebat ve dikkatle derslerine sarıldı ve sonunda muvaffak olup birbirin den değerli eserler verdi.